Voor WITCH HUNT schreef cultuurjournalist en verhalenverteller Lieke van den Krommenacker een liefdesbrief aan De Vrouw.
Laat ons zonder dat we erom vragen
Onze schijnwerper is vandaag gericht op wat de vrouw vermag, in een wereld die voor jou de tweede rang bedacht. In het licht: de kromming van je rug, lang gebukt en onderdrukt, maar gesterkt door jaren en zovelen, altijd overeind gebleven.
We heten heks, we heten loeder, we heten hysterie, we heten je moeder. Maar vergeet niet: we vallen en we veren, we zijn vrouwen die tegen barricades op bewegen. Gemaakt van ferme zachte krachten, van botten die door alledaags seksisme, machtswellust en normen breken.
Verenigd gaan en gingen we voort, als Dolle Mina’s door eenrichtingsstraten, analoog was ons decor, van hashtag #hexit had nog niemand ooit gehoord. We waren onze eigen vrouwen, tot we trouwden en we voor de liefde noodgedwongen afstand deden van onszelf en al wat handelingsbekwaamheid heette.
Daarom, in theaters en daarbuiten –
Laat ons heks zijn en bestaansrecht brouwen. Laat ons prachtig woedend wezen, voor alle vrouwen die er in ons huizen. Laat ons draak zijn, of prinses, laat ons elke dag iets anders als we willen. Laat ons vechten, laat ons huilen, laat ons dansen, laat ons vrouwen. Laat ons bloot, laat ons laarzen tot aan onze liezen, laat ons dragen om het even wat we kiezen. Laat ons beslissen, laat ons leiden, laat ons baas in eigen buik en laat ons niet meer zo bescheiden. Laat ons onze grenzen, laat ons, laat ons, zonder dat we erom vragen, godvergeten vrouw zijn deze dagen.
Dan kunnen #haters rustig blijven wie ze waren. Ieder zijn verloren strijd, ook dat is gelijkwaardigheid.
En straks, als het applaus is weggestorven –
Kijk omhoog, gebruik de tegenwind op vogels’ wijze; als een lift om op te stijgen. En weet je dan verzekerd, in de luwte van de storm geland, van alle rechten die je hebt verworven en de plekken waar je groeien kan. Plant je wilde dromen stelselmatig in de mist, die eeuwig optrekt met de dageraad. Zuig het gif uit al je wonden, strooi ze vol met leliezaad en zie zo telkens weer,
dat wat we kwijt zijn nooit voorgoed verloren gaat.
De schaduw is je plek niet meer.
– Lieke van den Krommenacker