Je weet niet, wat je niet weet. Kennis die in het verleden verloren is gegaan, krijg je niet makkelijk terug.
Noord Nederlands Toneel + Club Guy & Roni
De jonge archeologe Esther keert terug in haar geboortedorp om onderzoek te doen naar een mysterieus graf. Er zijn botten gevonden van vijf vrouwen die duiden op een veel groter verhaal. Wat volgt is een beeldende, magische en intuïtieve zoektocht naar de kracht en kennis van een groep vrouwen van vroeger en naar de vraag waarom die kennis en kracht verloren zijn gegaan. Zo ontspint zich een verhaal waarin we zien dat de band tussen vrouwen en de kennis die ze bij zich dragen sterker kan zijn dan de dood.
Het idee voor de voorstelling begon met een wiegeliedje dat regisseur Eline Arbo zich herinnerde uit haar kindertijd. Uti vår hage (In onze tuinen) lijkt een onschuldige opsomming van planten en kruiden. Veel later kwam ze erachter dat het een recept is voor een drankje om een abortus mee op te wekken. Het naïeve kinderliedje bleek een vorm van mondelinge overlevering, waarmee vrouwen kennis bewaarden, doorgaven en tegelijkertijd verborgen hielden. Hidden in plain sight.
Het liedje werd de rode draad in een existentiële voorstelling waarin een jonge vrouw op zoek gaat naar haar geboortegrond, haar moeder en naar haar geschiedenis. Maar vooral naar iets waarvan ze het bestaan vermoed, maar wat ze niet onder woorden kan brengen. Een onmogelijke zoektocht, omdat je nooit kunt weten wat je niet weet.
Voor Arbo is deze thematiek verbonden met de vraag die haar al langer bezig houdt: hoe is deze samenleving geworden zoals ze is? Zelf zegt ze daarover: “Ik zou willen dat we kritisch naar onze samenleving gaan kijken, naar de cultuur en de systemen die we als vanzelfsprekend zien. We vinden het heel normaal om te leven zoals we nu doen, maar hoe is het zo gekomen? Wat is er gebeurd in de geschiedenis waardoor we nu op deze manier leven? En wat is daarbij verloren gegaan?”
“De voorstelling gaat niet over VROUWEN – het gaat over MENSEN. Het gaat over wat wij als samenleving zijn verloren, niet wat vrouwen verloren zijn.” – Angela Herenda, danser Club Guy & Roni
Hoewel de voorstelling daarmee raakt aan de heksenjachten die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden in de late middeleeuwen, is Witch Hunt geen historische reconstructie. De heksenjacht is een metafoor voor de vernietiging van belangrijke kennis, van wortels die ons verbinden met het verleden.
Net zo belangrijk voor Arbo was om een voorstelling maken vanuit de vrouwelijke blik, waarin haar verhaal en haar geschiedenis centraal zouden staan. Want als we verloren kennis opnieuw willen terugvinden, dan moeten we ook die stemmen waarin die kennis verborgen zou kunnen liggen meer aan het woord moeten laten.
Arbo: “Esther beseft hoe de gebeurtenissen verbonden zijn met haar persoonlijke verhaal en dat ze moet proberen het verleden te begrijpen om dingen los te kunnen laten. Dat geldt ook voor het collectieve trauma van de heksenvervolging; we moeten het verleden proberen te begrijpen en inzien hoe bepaalde systemen zijn ontstaan en nog steeds doorwerken in onze maatschappij. Misschien leren we er wat van.”
“We moeten allemaal mini mannetjes zijn. Als je dat kan doen, dan ben je lekker bezig als vrouw.” – Eline Arbo
Witch Hunt gezien of benieuwd wat anderen er van vonden?
The art of..
In de backstage serie ‘The art of WITCH HUNT’ nodigen we je uit een kijkje te nemen bij het maakproces van WITCH HUNT. In deze eerste aflevering: regisseur Eline Arbo en actrice Sarah Janneh.
